دی ماه ۱۳۸۹ بود که طراحان استیضاح صادق خلیلیان وزیر جهاد کشاورزی وقت در هماهنگی های که بین خود انجام دادند تاکید کردند که پس از تهیه طرح استیضاح، قسم حضرت ابوالفضل بخورند تا به هیچ وجه امضاهای خود را پس نگیرند و هر کس امضای خود را پس گرفت دست وی بشکند.
این پیمان بسته شد اما برخی از امضاء کنندگان آن، پس از دیدار با وزیر، از استیضاح منصرف شدند و تکلیف آن قسم ها و دست شکستنها هم مشخص نشد.
این ماجرا به همین جا ختم نشد و در استیضاح های بعدی هم عده ای امضاء کردند و عده ای امضاء ها را پس گرفتند و مشخص نشد در این میان چه بر سر سوالها آمد و نمایندگان محترم با چه استدلالهایی قانع شدند تا ملت را هم قانع کنند.
از پس همین رفتارهای سوال برانگیز بود که قرار شد بر اساس طرح الحاق یک تبصره به ماده‌ی ۲۲۰ قانون آیین‌نامه داخلی مجلس، پس از وصول و قرائت استیضاح، انصراف و استرداد صرفا با درخواست حداقل ۱۰ نفر از امضاءکنندگان و رای موافق مجلس امکان‌پذیر می‌باشد که این موضوع هم به نتیجه نرسید و سوال هایی برای بسیاری از مردم به وجود آورد.
هرچند که در اصل استیضاح وزیر ورزش در شرایط فعلی و عدم واکنش بسیاری از نمایندگان به گرانی ها و رفتارهای سوال برانگیز دولت، چون و چراهای زیادی بود اما قطعا نمایندگان محترم با ادله سراغ استیضاح وزیر دولت دهم رفته اند و وقت و هزینه ملت را صرف این موضوع کرده اند و به تبع ان مردم متوقعند تا دلایلی که منجر به انصراف آنها از استیضاح شده است را بدانند.
اگر نمایندگان امضاء کننده پاسخ های قانع کننده شنیده اند به اطلاع مردم برسانند و اگر هم معتقدند که استیضاح در این شرایط درست نیست چرا نسنجیده اقدام به امضاء کرده اند که در این خصوص هم باید از مردم عذرخواهی کنند.
هرچند که فعالیت های رسانه ای مشکوکی طی روزهای اخیر در رابطه با عدم استیضاح وزیر راه افتاده بود، اما باید دید که ارتباط ان با پس گرفتن امضاها چیست و آیا لازم است تا از این پس، پای هر امضایی قسم و امضای با خون هم اضافه شود یا خیر.
