در این متن، آمده است:

الان شما در ایران سوار هواپیما مى‌شوید و مى‌بینید کسى که در برج مراقبت هست و یک ایرانى است، با این خلبان که او نیز یک ایرانى است، حتماً انگلیسى حرف مى‌زند!

بنده گفتم در آن هواپیمایى که من سوار مى‌شوم، این کار ممنوع است! چرا فارسى حرف نمى‌زنند؟! آخر یک وقت هست که با یک برج بیگانه -که او مثلاً چینى است و شما فارس هستید و زبان یکدیگر را نمى‌دانید- از زبان مشترک انگلیسى استفاده می کنید؛ اما بنده مثلاً به مشهد که مى‌روم، به چه مناسبت شما انگلیسى حرف مى‌زنید؟! علتش این است که واژه‌ها انگلیسى است و اینها فقط باید این واژه‌ها را به یکدیگر ربط بدهند؛ خودشان را دیگر دچار زحمت نمی‌کنند؛ همان ربط انگلیسى را مى‌دهند!

پس ما باید واژه بگذاریم، تا زبان در محیط‌هایى این‌گونه منزوى نشود؛ که متأسفانه منزوى شده است. در محیط بیمارستان‌ها خیلى اوقات همین‌طور است؛ در جاهاى دیگر همین‌طور است؛ اینها جاهایى است که ما دیده‌ایم.

بیانات در دیدار اعضاى فرهنگستان زبان و ادب فارسى ۲۷/۱۱/۱۳۷۰