سکانس اول:

مخالفین جریان حاکم بر نظام سینمایی کشور مقابل وزارت ارشاد جمع شده اند، با یک نگاه به راحتی می توان فهمید که از کدامین طیف این جامعه هستند. پرچم هایشان یا حسین (ع) و یا ابوالفضل(ع) و درخواستشان  این است که جلوی جریان نفوذی لانه کرده در ارشاد و سینمای کشور گرفته شود.

سکانس دوم:

مدافعین جریان حاکم و لانه کرده در نظام سینمایی کشور در مقابل وزارت ارشاد و در برابر مخالفین خودشان تجمع کرده و در دفاع از دستاورد های!!!! سینمای ایران شعار میدهند و ادامه ماجرا…

امروز به نقطه ای رسیده ایم که باید بی پرده و شفاف سخن گفت

هنگامی که آقای (م) رییس کمیسیون فرهنگی دولت می شود که وزارت ارشاد هم عضوی از این کمیسیون است به وضوح مشخص بود که تیم منصوب شده نمیتوانند با فردی مثل صفار هرندی در وزارت ارشاد کار کنند. صفار عزل می شود و حسینی که سابقه مدیریت وی در دانشگاه پیام نور کشور مشحص بود به عقد این عروس هزار داماد در می آید.

چرا حسینی؟؟

فردی که حداقل امتیازش این است که در برابر (م) شاخ و شانه نمی کشد و خوب همراهی می کند. وقتی آقای (م) رییس کمیسیون فرهنگی دولت شد با مبانی نظری که از وی سراغ داشتیم منتظر بودیم که در آینده بر درب مغازه هایمان نوشته شود که ” مدلهای اسلامی لباس در انتهای بوتیک موجود می باشد” . نمازخوان به مسجد برود و مشروب خوار به میخوانه. ایران کم کم چیزی شود شبیه به لبنان یا سوریه.

اوج فاجعه زمانی اتفاق میافتد که وقتی گروهی از افراد بر مبنای استراتژی های اندیشکده های آمریکایی و با پول و امکانات این نظام به اعتقادات و آرمانهای جامعه حمله می کنند، باز هم ذی حق بوده تجمع نموده و مدعی شده و طلب حق می نمایند!!!

واقعا دشمن چقدر موفق شده به فضای فرهنگی کشور نفوذ کند؟؟؟